గురువు

గాడాంధకారంలో  మున్గిపోయింది.


పాపం నది ,,


చెట్లు  కూడా నిశ్చలమై  పోయాయి.


చంద్రుడు  కూడా  మేఘాల  చాటునే ,,,,


భయపడి కాబోలు ----------


వీస్తున్న గాలిలో మాత్రం  పూలవాసన 


చీకటి గర్వంగా నవ్వినట్లు అనిపించింది.


ఎత్తు  దిమ్మ  మీద  కూర్చున్నానని అనిపించింది.


కాని,,


అది దేని కంటే  ఎత్తుగా ఉంది??


చీకటి నుండి బయటికి రావాలని ఎప్పటినుంచో ప్రయత్నం;


చీకటి వెలుగుల మధ్య ఏ వాహిక  నాకు అందటంలేదు .


అయినా;;;


నా ప్రయత్నం మానలేదు .


కొంతసేపటికి  చీకటి  నాకలవాటు  అయింది .


నెమ్మదిగా  స్నేహం  చేసాను.


చల్లగా  నిమిరింది  నన్ను చీకటి ,


ఆ స్నేహ పరిమళం  అర్థం అయింది.


నన్ను  చూసి భయపడితే , పారిపోతే ,,


వెలుగును ఎట్లా  అందుకుంటావు ??


అంది మంద్రంగా ,,మధురంగా ,,


చీకటి కూడా ఒక గీతాచార్యుడే !!

ఉనికి

నేను ఇపుడు ఉన్నాను 

రేపు ఉంటాను

ఇక ముందు  కూడా ఉంటాననే భావన 

అందుకే

నా ఆత్మను గాలిపటం చేసి వదిలేసా ధైర్యంతో

ఆకాసంలో పక్షులు గుంపులు  గుంపులు

రెక్కలకో, ముక్కుకో అడ్డు వచ్చి 

దారం తెగిపోయింది

మరి...

నా ఉనికి?